Vorige week was ik aanwezig bij een internationaal congres op de universiteit van Oslo. Het congres heette ‘Bringing Teacher Education Forward’. Er waren zo’n 250 deelnemers uit ongeveer 30 landen. Marilyn Cochran-Smith en Fred Korthagen waren keynote-speakers. Marilyn sprak over verschillende perspectieven op het doen van onderzoek. Fred Korthagen (natuurlijk) over reflectie. Beiden verzorgden goede presentaties en het is de moeite waard om via de links wat van hun keynotes te zien.
Ik was daar niet alleen aanwezig om te luisteren… ik heb er ook gepresenteerd. En daar wil ik dit keer kort over schrijven, want het heeft me wel wat opgeleverd. Het bracht me niet zozeer nieuwe kennis of contacten voor mijn onderzoek … ook wel een beetje, natuurlijk. Maar het effect van mijn presentatie lag op een ander vlak dan ik vooraf verwachtte.
Zondag kwam ik in het hotel aan. Beetje hardgelopen door de wijk Sofienberg. Maandagochtend met de metro naar de universiteit. Daar kon ik de eerste dag de kunst wat afkijken bij anderen. Maandagavond werd ik een beetje zenuwachtig. Ik nam in de hotel kamer, hard-op-Engels-sprekend, wel 7 keer mijn PowerPoint door. Ik moest dinsdagochtend zelf in actie komen. Woensdag was de afsluiting, maar die miste ik helaas doordat ik een relatief vroege vlucht naar Nederland had.
Om 10.45 uur begon mijn ronde. In mijn timeslot was ik samen met drie andere onderzoekers. We kregen ongeveer 20 minuten per spreker. Een kwartier om te presenteren en dan nog 5 minuten voor vragen uit de zaal. Die 5 minuten vragen vond ik t moeilijkst. Het presenteren in het Engels gaat me nog niet zo heel goed af. En onverwachte vragen in goed Engels beantwoorden … daar zag ik een béétje tegen op.
De zaal was overvol. Er waren wel 70 personen waarvan sommigen moesten staan.
Al snel werd me duidelijk dat veel onderzoekers goed zijn in onderzoeken, maar dat sommige minder goed zijn in het presenteren van hun ontdekkingen. Een Duitse jonge onderzoeker las, bijna native-speaking-English, als een nieuwslezer zijn onderzoek voor. Twee andere onderzoekers waren een beetje warrig.
Ik had interactieve momenten verwerkt in mijn presentatie; ik kon mijn onderwerp (classroom management) ook tijdens m’n presentatie teach-what-you-preach-actueel maken en er was gelukkig ruimte en een kans voor een grap.
Ik ben er goed door heen gekomen. Iemand complimenteerde me achteraf: “Thank you for your show”.
Show?, dacht ik?
Maar wat leverde het me nu op? Ten eerste; het congres en de presentatie heeft me opgeleverd dat ik me meer met de beroepsgroep van onderzoekers verbonden ben gaan voelen. Ik heb me bij de start van mijn onderzoek plechtig voorgenomen mezelf als leraar en opleider te blijven zien. Dat lukt ook aardig. Maar door het congres ervaar ik een kleine verschuiving in mijn beroepsidentiteit.
Ten tweede; ik twijfelde regelmatig of mijn onderzoek nu echt wel zo relevant is. Door het congres is die twijfel afgenomen. Karen Hammerness merkte na mijn presentatie op dat in de VS vaak een behavioristische kijk op classroom management gehanteerd wordt. De leraar als super-nanny, zeg maar: “als een leerling oplet, ontvangt hij een sticker.” Door mijn onderzoek wordt het mogelijk om veel genuanceerder naar classroom management te kijken en de problemen die startende leraren ervaren vanuit andere invalshoeken te bespreken.
Al met al dus een geslaagd congres. Ik kijk uit naar een volgende keer!
Didactiek en het opleiden van leraren 